Напис: Кичево без знаме и со натписи на македонски

И покрај законот кој гласи дека албанскиот јазик е службен јазик во тие општини каде Албанците се повеќе од 20 проценти од населението, во локалите, приватните претпријатија и во објектите на јавните институции во Македонија, албанскиот јазик многу малку може да се види на нивните натписи.

Најдрастичниот пример е во Кичево, општина водена од албанската партија на власт, известува дописникот на новинската агенција ИНА.

Домот на културата во Кичево уште го носи името „Кочо Рацин“, а истото име не е напишано на албански јазик. Исто така, во оваа институција се вее само македонското знаме. (ИНА)

[Рецензија: Кичево без знаме и со натписи на македонски]

Веста што ја рецензираме отвора важни прашања, особено за албанскиот народ, но и за јавноста воопшто во Македонија. Можеби, читајќи меѓу редови, некој текстот може да го оцени како тенденциозен, меѓутоа, над сè, станува збор за прекршување на Уставот на Република Македонија и на законската регулатива за употребата на албанскиот јазик и на албанското знаме. Тоа што не чини во веста, првин е нејзиниот редослед. Авторот го почнал текстот со уставното прекршување, додека главната информација во содржина е задоцнета, кажувајќи ѝ на јавноста за тоа што се случило дури на крајот од текстот.

Новинарот ја објаснил добро уставната категорија, меѓутоа ова не е сè. Во овој случај, законот е основа на веста. Новинарот, според закон, требало да побара став од страна на градоначалникот, за тој да се изјасни во врска со недостигот на натписи на албански јазик и непоставувањето на албанското знаме во јавните институции.

Друг пропуст е тоа што авторот изразил еден вид етноцентризам во текстот, не прашувајќи за непоставувањето на албанското знаме, туку само пријавувајќи дека во споменатиот објект е само државното знаме, што не е нешто што треба да биде проблематизирано.

„И покрај законот кој гласи дека албанскиот јазик е службен јазик во тие општини каде Албанците се повеќе од 20 проценти од населението, во локалите, приватните претпријатија и во објектите на јавните институции во Македонија, албанскиот јазик многу малку може да се види на нивните натписи“.

Линк до оригиналниот напис: „Кичево без знаме и со натписи на македонски”

Датум и време на објавување: 03.05.2016

Датум на рецензирање: 04.05.2016

Рецензент: Адриан Керими

Содржината не разјаснува како се прекршени законот и Уставот и, покрај тоа, не носи факти и релевантни докази. Во текстот се вели дека станува збор за Домот на културата „Кочо Рацин“, меѓутоа ова не се докажува јасно преку фотографиите, кои се неадекватни и со низок квалитет.

Кога сме кај фотографијата, токму тука е поставен акцентот на спинот (вртење на веста во друга насока). На фотографијата се гледа претседателот на ДР-ДПА, што нè упатува на заклучок дека текстот заедно со фотографијата и моделот на веста, имаат политичка заднина, можеби и политички интерес.

„Најдрастичниот пример е во Кичево, општина водена од албанската партија на власт, известува дописникот на новинската агенција ИНА. Домот на културата во Кичево уште го носи името „Кочо Рацин“, а истото име не е напишано на албански јазик. Исто така, во оваа институција се вее само македонското знаме.“

Доколку авторот навистина се загрижил за тоа зошто не е поставено албанското знаме, тогаш ќе го артикулираше ова на попрофесионален начин, барајќи и официјални ставови, првин од градоначалникот на Кичево, а потоа и од директорот на Домот на културата, и, покрај тоа, ќе беше во ред да се рефлектира и граѓанскиот аспект, значи да направеше една анкета, која би ги вклучила граѓаните Албанци, но и тие од другите заедници, и ќе го отсликаше нивниот став во врска со овој случај.