Дали анонимноста на амбасадорите е поради нивната недоволна  активност или поради незаинтересираноста на медиумите да ги следат нивните активности?

  Пишува: Доц. д-р Светлана Вељановска, доктор по меѓународно право   Присуството на амбасадори и други видови дипломатски претставници во една земја е вообичаена практика која е востановена уште од  стариот Рим, иако законските рамки за дипломатијата во склоп на меѓународното право потекнуваат од конгресот во Виена одржан во 1915 година. По дефиниција амбасадорот е највисок претставник овластен да ги застапува интересите на својата земја надвор од нејзините граници во државата или меѓународната организација за која е овластен. Дневник неодамна пишуваше за новите седум амбасадори кои ќе треба да стапат на должност во Република Македонија при што најголемо внимание беше

(…) И покрај над 20-процентното малцинство Македонија не беше една од земјите што брзо-брзо го признаа Косово, а со тоа, покрај своите интереси ѝ се даде време на Србија да преземе правна постапка против (насилното) отцепување на Косово. И, наместо благодарност, тие ја „искараа“ Македонија, а ние – ние ја наведнавме главата. И притоа заборавивме дека Србија, во времето на Милошевиќ, од кои и да е причини, чекаше добри пет години за да ја признае нашата државност и беше токму последниот наш сосед што го направи тоа!

  (Првите два дела од анализата можете да ги најдете овде и овде.)   Пишува: Сашко Тодоровски, дипломат од кариера /ополномоштен министер   Доколку навистина сакаме да создадеме сопствена слика за мистеријата наречена

Атина често зборуваше за својата безбедност од аспект на оската Скопје-Анкара. Дали е можеби дојдено време да зборуваме за „дијагонални оски“, какви што би биле: Атина-Софија, Тирана-Приштина и Скопје-Белград.

  (Вториот и третиот дел од анализата можете да ги најдете овде и овде.)   Пишува: Сашко Тодоровски, дипломат од кариера/ополномоштен министер   Во малку постарата дипломатска публицистика многу омилена беше анализата или барем барањето насекаде некакви „оски“. Така, Атина често зборуваше за својата безбедност од аспект на оската Скопје-Анкара. Дали е можеби дојдено време да зборуваме за „дијагонални оски“, какви што би биле: Атина-Софија, Тирана-Приштина и Скопје-Белград. Првата е логична поради заедничката припадност во ЕУ, додека втората е „природно партнерство“ на „еден народ во две држави“. Но, зар не би