[Рецензија: ВМРО-ДПМНЕ ќе постави свој шеф на Сорос фондацијата]

Ако за најголем дел од јавноста преговорите меѓу четирите партии, како дел од обврските преземени од т.н. Договор од Пржино, се следени со зголемен интерес, загриженост и со очекување дека тие ќе минат со брзина која е очекувана, ама и е зададена од странските набљудувачи на процесот, преку текстот кој е предмет на рецензирање, се уверуваме дека за некои новинари тој процес треба да биде предмет на условувања што со голема леснотија ѝ се поставуваат на „својата партија“. Онаа партија која е на власт, да нема забуна, при што занаетот се претвора во „дупнување желба“ во филџанот на семоќта.

Линк до оригиналниот напис: Вечер: ВМРО-ДПМНЕ ќе постави свој шеф на Сорос фондацијата

Датум на објавување: 26.07.2015 18:00

Датум на рецензирање: 29.07.2015

Рецензент: Љубомир Костовски

„Најпосле, со самиот факт дека фондацијата Сорос со 5 милиони евра годишен буџет е партиска институција на СДСМ, која 20 години ја предводи Владимир Милчин, функционер на СДСМ, треба исто така да биде предмет на преговорите. ВМРО-ДПМНЕ треба да бара и добие право да постави свој извршен директор и комплетно раководство на Сорос како баланс на дел од нивните барања.“

Авторката на текстот има најнапред проблеми со изборот на аналитичкиот метод. Така, уште на почетокот таа вели дека ВМРО-ДПМНЕ не треба да преговара со СДСМ за оние работи што не стојат во т.н. Договор од Пржино. Дури и сугерира дека владејачката партија не треба да преговара за такви прашања, па и дека треба да излезе од парламентот ако се стават на маса! Веднаш потоа додава дека, сепак, треба за нешто да преговара, а тоа е раководното место во Сорос-фондацијата! Ова, секако, не е ниту може да биде дел од какви било преговори, бидејќи се работи за приватна фондација, а камоли таа да биде дел од некаков договор за односите во рамките на една држава. Но, тука сме кај методот – како одредува самата авторка што е за ултимативни преговори, а што не е за муабет меѓу политичките актери?

Во следните пасуси авторката преминува на историјата без да се најде „копчето“ што го поврзува преговарачкиот процес, претходно споменат, со изборните порази и победи на СДСМ. На мал простор имаме комплетна ревизија на политичката историја на парламентаризмот. Така, таму стои дека ВМРО-ДПМНЕ ги добила првите избори (1991), но не добила мандат да состави Влада, бидејќи албанската партија ПДП не сакала да влезе во таква Влада. И кој е виновен за ова, поставува прашање авторката и самата си одговара – СДСМ..

Имаме прескок на изборите од 1994 година, а потоа се вели дека чистата победа на ДПМНЕ во 1998 година е поматена со тоа што во вооружениот конфликт од 2001 година СДСМ ги демобилизирал македонските резервисти и затоа војната (а со тоа и власта) била изгубена. Неколку новини се појaвуваат во текстот како поглед на минатото. Прво, имавме војна меѓу Македонија и Косово. Потоа, за слабиот одзив на резервистите не е виновна власта, која, нормално раководи со администрацијата, која е под МО. Виновна е опозицијата која нема допир со мобилизацијата! Трето, сме ја изгубиле војната – тоа е секако проблем кој заслужува компетентен одговор од оние структури кои авторката „ги брани“ во овој текст. Има меѓу нив стотина актери во таа конфликтна ситуација, па нека излезе некој и нека ја повтори поставената мантра!

Како и да е, вака натрупани заклучоци заслужуваат секако и поголем простор и барем малку аргументи за таква сериозна ревизија на блиското минато.

Проблемот со структурата на текстот одново се појавува, кога по правењето „салата“ на парламентарните избори авторката повторно се враќа на темата од почетокот. Таа рокада одново со ништо не е најавена, па се добива впечаток дека имаме лепеници во форма на реченици за две паралелни теми. Овојпат имаме „наредби“ до партијата на власт што во преговорите може, а што не може да прифати, што добива елементи на диктат, што излегува од новинарскиот бон-тон, бидејќи ниту еден журналист не може да излезе од својата кожа, а ако сака да излезе, сепак, треба да се кандидира на избори и нека биде избран, па ќе го викаме – политичар.

Кога сме кај лепениците и крпениците, во овој текст и просечен уредник би имал забелешки. Бидејќи, освен за структурата и за основниот тон на текстот, кој наликува на поставување задачи на премиерот, постојано имаме флоскули кои мора да се повторуваат како такви. На пример, ако некаде стои „Фондација Сорос“, секогаш стои во цела полуреченица „со 5 милиони евра годишен буџет“. А ако се спомене досегашниот директор Милчин, секогаш стои „кој 20 години ја предводи Фондацијата Сорос“. Имаме значи „именки со приколки“, што не е измислица на авторката, туку едноставно стара пропагандистичка школа која на личните имиња или на имињата на правни лица им дава квалификатив без кој не можат да стојат самостојно или, не дај боже, да бидат препуштени на преоцена на читателот.

Текстот, кој налкува на трчање на стипл-чез за да се дојде до крајот, сепак треба да се чита cum grano salis (со крајна резерва), па ако се гледа низ очилата на еден подуховит жанр отколку како сериозен политички, според рубриката каде е сместен, тоа може да биде вовед во многу забавно попладне, да речеме.