Следува рецензија на еден новинарски текст без видлива ознака дали се работи за мислење, коментар. Тоа е елементарното правило во опремувањето на новинарските текстови за да се издвои она е што е авторско мислење од анализа, која, колку и да е искусен новинарот, мора да се потпира на извори, изјави, референци… Тоа ја прави разликата меѓу мислењето и анализата.

Текстот се повикува на наводно изречени или напишани мислења на новинари или аналитичари кои новинарката им ги припишува на партиски членови на СДСМ или на медиумски претставиници, но нема ниту една поткрепа со цитат или укажување кој, кога и каде најавил непризнавање или бојкот на изборните резултати.

За волја на вистината, лидерот на најголемата опозициска партија во интервју за еден медиум најави бојкот на исходот на од изборите на 27 април, но тоа интервју е објавено после текстот што го рецензираме. Освен тоа што досега не е утврдено дека новинарите имаат моќ да претскажуваат, во споменатото интервју е најавен бојкотот како политичко средство заради неправилности во изборниот процес на кои во првиот круг укажаа и дел од официјалните набљудувачи, ОБСЕ/ОДИХР пред сѐ.

Линк до оригиналниот напис: Непризнавањето на изборните резултати значи талибанизација на државата

Датум и време на објавување: 19.4.2014

Датум на рецензирање: 22.04.2014

Рецензент: Зоран Бојаровски

Дури и да ја наречеме оваа медиумска содржина анализа, изобилство непристојни коментари, јазик полн со омраза и отворената пристрасност го девалвираат новинарскиот систем на стандарди и го прават овој текст лично мислење кое така треба да биде означено за да не создава забуна кај оние што го читаат.

Пристрасноста кон една страна и отворената нетрпливост кон другата страна во оваа анализа, во која се елаборира лично мислење за разликите меѓу две политички опции, добива димензии на закани и тоа е ептен бизарно. Еве, проценете сами:

„…државата мора да ги стави надвор од закон како што се ставаат криминалци и терористички организации.”

Кодексот на новинарите (член 14) предупредува дека овој начин на комуникација не е доличен:

„Известувањето од политичките процеси, посебно од изборите треба да биде непристрасно и избалансирано. Новинарот мора да обезбеди професионална дистанца од политичките субјекти.“

Уште повеќе, новинарскиот јазик на овој текст тешко дека може да се поврзе со професионална медиумска содржина која се раководи од елементарните етички стандарди:

„…бараме ефикасна законска заштита од индивидуи и организации што изведуваат вербален терор, практикуваат партиски расизам, бараат странска воена интервенција, заговараат крвав распад на државата… ”, „…шака партиски терористи…“

Новинарот може да има свое, лично мислење. Медиумот, доколку тоа е во согласност со уредувачката политика, може да го објави тоа лично мислење, но јасно обележано како такво. Секако, медиумот мора да инсистира на почитување на медиумска култура во комуникацијата со јавноста, како што препорачува членот 15 од Кодексот на новинарите:

„Новинарот мора да ја негува културата на говорот и етиката. Неспојливо со новинарската професија е непримерната комуникација со јавноста.“

И на крајот уште за потребата во оваа анализа сите други, поинакумислечки колеги да се квалификуваат како „интелектуално-експертско-медиумски ’алфи’“: и на ова предупредил Кодексот. Во членот 16:

„Новинарот ќе ги чува угледот и достоинството на својата професија, ќе ги поттикнува заемната солидарност и различност на ставовите и нема да го употреби својот медиум за пресметка со личности, вклучувајќи ги и своите колеги.“

Фотографијата придружена со текстот кој е таков каков што е, станува составен дел од коментаторскиот пристап на авторот и сака да сугерира „што ќе биде доколку биде“ тоа што го навестува авторот.